Groeien is groeven én ‘flowen’
40 relatief onervaren jongeren, net uit de schoolbanken, worden elke twee jaar in de Brabantse jungle losgelaten, zonder dat zij weten welke paden ze zullen nemen. In 24 maanden krijg je de kans om veel inzicht te krijgen in jezelf: wie ben ik, wat wil ik en waar ben ik nou echt goed in?
Maar er is meer: tijd en ruimte om jezelf te ontwikkelen. Beter maken wat al goed is, of werken aan vaardigheden waar je nog niet in uitblinkt. Een opleidingsprogramma, coaching en natuurlijk de groep trainees helpen daar onwijs bij. Maar groeien is vaak geen lineair proces, kan schuren en wringen en gaat niet vaak zonder slag of stoot. Je moet in de spiegel durven kijken, op zoek naar de oorsprong van je gedrag en naar wat je tegenhoudt om een bepaalde stap te nemen. Soms is dat een beetje eng, maar je komt er uiteindelijk sterker uit! In mijn groeiprocessen kom ik steeds weer drie fasen tegen, die eigenlijk kriskras door elkaar heen lopen, maar waar ik met WOW-gevoel probeer uit te komen. Aan de hand van een voorbeeld uit het begin van het traineeship nemen we ze door.
‘’Oef, ik groef!’’
Als je in een nieuwe (werk-)situatie terecht komt, werken je aangeleerde gedragspatronen uit het verleden vaak niet meer. In een kantoor waar de gemiddelde leeftijd 48 is, is studentikoos gedrag niet al te effectief. Maar hoe gedraag je je, zodat andere mensen je serieus nemen? Toen ik bij mijn eerste werkplek begon, had ik hier ook last van. Bovendien wilde ik me meteen bewijzen, en legde ik mezelf torenhoge verwachtingen op.
Mijn reactie: mezelf opblazen, veel groter voordoen dan ik eigenlijk ben. Ik merkte dat ik bleef hangen in dit gedrag, maar het me niet veel verder bracht. De groef blijft als het ware in de langspeelplaat hangen, en maakt steeds hetzelfde rondje.
Ik bleef net zo hard mijn best doen om indruk te maken, maar ik besefte me wel dat ik mezelf niet kon blijven opblazen. Ik nam mijn coach op de werkplek in vertrouwen en besprak met haar mijn gedrag. Ze zocht met mij de tools om me richting collega’s open en kwetsbaar op te stellen, en ik ging ermee aan de slag. Ik merkte binnen een paar weken al verschil: doordat ik vaker om feedback vroeg, gaven mijn collega’s me steeds meer bevestiging. En die vruchten kon ik plukken: ik durfde steeds meer initiatief te nemen, ging een grotere rol spelen binnen mijn projecten, en merkte dat ik steeds meer onderdeel van het team ging worden.
‘’Wow, ik flow!’’
Na vier maanden zat ik aan het kerstdiner met mijn team, en het leek alsof ik er al jaren werkte. In de laatste weken voor de kerstvakantie had ik het MT ervan overtuigd dat we de pilot die ik had bedacht écht moeten doen, gaf ik een workshop tijdens teamontwikkeling en schreef ik een adviesnota over de wijkteamlocaties, waar de gemeentesecretaris uiteindelijk haar handtekening onder zette. Vol met bevlogenheid, passie en energie. Ik weet nog dat ik met een blos op mijn wangen en een grijns op mijn gezicht terugreed naar huis. Wow, ik flow!
